در کل هستی هیچ مظلومیتی از مظلومیت امام حسین(ع) و یارانش
دیده نشده است.مظلومیت امام حسین(ع)بالاترین مظلومیت هاست
و برای پی بردن به این مطلب بایستی حسین را بشناسی تا بفهمی
چرا مظلومترین مظلوم هاست.به نظر من در مراسم عزاداری امام
حسین(ع) باید قبل از هر چیز در خصوص شناخت و معرفت امام
گفته شود.لذا لازم است که مداحان مطالعه و علم کافی در این
خصوص داشته باشند.عزاداری بدون معرفت به قیام امام حسین(ع)
شرک ، کفر و جفاست.عزاداری برای ما باید راهی باشد جهت رسیدن
به یک هدف بزرگتر. اینکه بایستی از شهادت امام و یارانش گفت شکی
نیست. اما این درست نیست که فکر کنیم امام حسین(ع)قیام کرد
تا شهید شود.این کوته نگری به امام حسین(ع) است.هرچند شهادت
بسیار امر مقدسی است اما نمی تواند هذف باشد بلکه وسیله ای
است برای رسیدن به هدف زمانی که راهی دیگری نباشد.
اینجاست که شهادت به عنوان بهترین و تنهاترین راه ممکن مورد توجه
و استفاده قرار می گیرد.لذا می بینیم که شهادت طلبی امام حسین
شهادت طلبی کور نبود بلکه بسیار آگاهانه و درست بود.
امام حسین(ع)همه راه ها را بررسی و جستجو کرده بود لذا چون دید
راهی دیگر باقی نمانده است قیام مسلحانه را انتخاب کرد و جان خود
را در طبق اخلاص گذاشت.اما با وجود این امام در روز عاشورا آغازگر
جنگ نبود.وبر خلاف عقاید غلطی که رایج است امام حسین(ع)اصلاً
برای کشته شدن به کربلا نرفته بود. او هیچ وقت نگفت که بیایید مرا
بکشید.بلکه می گفت مرا نکشید.چرا خون مرا حلال می دانید.چرا
کشتن پسر رسول خدا را مباح می دانید.امام دعوت به کشتن را
دعوت به گناه و دعوت به گناه ومعصیت را فعل حرام می دانست.
